article

การไม่ได้รับการรับรอง จากรัฐบาล ในฐานะบุคคลสัญชาติไทย ทั้งที่เกิดบนแผ่นดินไทย พูดภาษาไทย เรียนหนังสือไทย ไม่ได้ส่งผล แค่ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ยังเป็นที่มา ของการถูกริดรอนสิทธิ อันพึงมีพึงได้หลายประการ เหตุการณ์ทำนองนี้ เป็นความทุกข์ร่วมกัน ของคนจำนวนไม่น้อย และรอวันที่จะได้รับการแก้ไข กิ่งอ้อ เล่าฮง หยิบยกเรื่องราว ของชาวบ้านแม่ปะ อ.แม่สอด จ.ตาก มานำเสนอ เป็นกรณีตัวอย่าง ?คิงบ่ใจ้ คนไทย อย่ามารังแกเฮาเน้อ ปะเดี๋ยวจะฟ้องพ่อ ให้ตำรวจมาจับ?น้ำเสียงใสๆ ของน้องอิง หรือ เบญจรัตน์ ศรีวัง เด็กหญิงวัย 4 ขวบร้องปรามแกมขู่ วัง ศรีวัง พี่ชายวัย 14 ปี แทบทุกครั้งเมื่อทั้งสองเล่นด้วยกันแล้วถูกขัดใจ คำพูดดังกล่าวนี้ หากใครผ่านมาได้ยินอาจจะคิดว่าเป็นแค่การขู่ว่าตามประสาเด็กเท่านั้น หากทว่าสำหรับอีกหลายๆ คนในหมู่บ้านแม่ปะ เขต อ.แม่สอด จ.ตากแล้ว สิ่งที่ได้ยินมันสะท้อนให้เห็นถึงปมปัญหาที่กลายเป็นปมด้อยและไม่เคยมีใคร เข้าไปแก้ปัญหาให้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนรุ่นหลังๆ ที่ถือกำเนิดเติบโตมาบนแผ่นดินไทยมากว่าค่อนชีวิต แต่กลับไม่ได้ถูกรับรองสถานะจากรัฐบาลว่า ‘พวกเขา’ คือ […]

คำประกาศ…..เกียรติประวัติของการต่อสู้เพื่อความเป็นไ ทยของชาว บ้าน….แม่อาย * บทความนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศความดีให้แก่ความเหนื่อยยากของชาวบ้านแม่อาย และ กัลยาณมิตรผู้ไม่นิ่งเฉยกับทุกข์ของมวลมนุษยชาติ ทุกคน * ถ้อยคำใน บทความนี้เทียบแทนไม่ได้กับความปิติใจของผู้เขียน เพราะ มันช่างมากมายเกินกว่าจะทดแทนด้วยคำพูดใด ๆ นี่คือวันแห่งประวัติศาสตร์ชาติที่ควรค่ากับการจารึก นี่คือการต่อสู้ที่พิสดารและยิ่งใหญ่ที่สุดในทศวรรษ “วันที่คน ไทยต้องต่อสู้เพื่อบอกกับคนทั้งชาติว่า…ฉัน….เป็นคนไทย “ “วันที่ ความยุติธรรมต้องพิสูจน์ตัว….ว่า….สังคมนี้ยังมิไร้สิ้น…ความยุติธรรม” หน้าสถานที่อันศักดิ์สิทธิแห่งกระบวนการยุติธรรม ด้วยแววตาและสีหน้าที่บ่งชัดถึงความทุกข์ที่กดทับและขังตัวอยู่ภายในหัวใจ ทุกดวง ณ เบื้องหน้า ฉุดพาหัวใจของผู้เฝ้าดูอยู่หน้าจออย่างข้าพเจ้าดำดิ่งลึกสู่ก้น บึ้ง…..มันช่างวังเวงเหลือเกิน แล้วเวลาของน้ำตาแห่งอิสระภาพก็พร่างพรู…..เพราะทุกคนรู้…เขาคือไทย บทชีวิตการต่อสู้ของภาคประชาชนอย่างชาวบ้านแม่อายในวันนี้… ข้าพเจ้าและทีมงานกระจกเงาทุกคน…..ได้รับพลังมากมายเหลือเกิน.. และ ข้าพเจ้าก็เชื่อเหลือเกินว่าเพื่อนผู้ร่วมทางหลาย ๆ คนคงเช่นกัน ………………… ขอ ขอบคุณสำหรับพลังอันยิ่งใหญ่ที่ส่งผ่านถึงทุกขั้วหัวใจ ขอขอบคุณบทเรียนอันล้ำค่า…ที่ขีดเขียนด้วยมือประชาชน ขอ ขอบคุณครูแดงและอ.แหว๋ว ครูที่เป็นมากกว่าครู ขอขอบคุณกัลณมิตรผู้อยู่เคียงข้างประชาชน ………….. แป้น-กระจก เงา…ผู้ประกาศ Mon, 05/07/2012

การเดินทางเริ่มต้นแล้ว ผมในนามตัวแทนเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิกระจกเงา ได้เดินทางร่วมกับเจ้าหน้าที่ของอำเภอเมืองจังหวัดระนอง และเจ้าหน้าที่ของมูลนิธิเด็ก เพื่อเข้าไปสำรวจชุมชนมอแกน ที่มีที่ตั้งของชุมชนอยู่บนเกาะพยาม ต.เกาะพยาม อ.เมือง จ.ระนอง ทีมงานของเรา เริ่มเดินทางกันตั้งแต่เช้าของวันที่ 10 กันยายน 2548 โดย เริ่มต้นการเดินทางกันที่ท่าเรือด่านศุลกากรจังหวัดระนอง โดยมีเรือทางของอำเภอเมืองระนองเป็นยานพาหนะใช้ในการเดินทางล่องทะเลไปเกาะ พยามในครั้งนี้ ระยะทาง 21 ไมล์ทะเลกับเวลาการเดินทางประมาณ 1 ชัวโมง คณะสำรวจทั้งหมด ถึงท่าเทียบเรือเกาะพยาม ครั้งแรกที่เหยียบเท้าขึ้นบนท่าเทียบเรือเกาะพยาม ทำให้ผมหยุดคิดไปว่าที่นี่เหรอที่มีชุมชนมอแกนอยู่ มันต่างจากชุมชนมอแกนที่ผมไปเยือนมาหลายๆที่ เพราะว่าที่นี่เป็นเสมือนเกาะท่องเที่ยว มีร้านค้า Super Market , Internet Cafe , Resort ,ร้านอาหาร …. ดินแดนเกาะแห่งนี้ มันช่างเจริญหู เจริญตา สะดวกสะบายดีเหลือเกิน แล้วชุมชนมอแกนที่เราจะเข้าไปเยือน เขาอยู่กันที่ไหนละนี่…..เป็นคำถามที่อยู่ในใจ อีก 7 กิโลเมตรถึงชุมชนมอแกน ตามคำบอก เล่าของเจ้าหน้าที่อำเภอที่มาด้วยกัน พี่ๆจากทางอำเภอบอกว่า หากต้องการล่วงหน้าเดินทางไปชุมชนมอแกนก่อน ต้องออกเดินทางไปจากท่าเทียบเรือนี้อีก 7 กิโลเมตรไปทางทิศ […]

จากการลงพื้นที่อำเภอเชียง ของ จังหวัดเชียงราย ของเราทีมงานโครงการพัฒนาสถานภาพและคุ้มครองสิทธิเด็กไร้รัฐและไร้สัญชาติใน ประเทศไทย มูลนิธิกระจกเงา โดยวัตถุประสงค์ในการลงพื้นที่ครั้งนี้คือการพบปะพูดคุยเพื่อทำความเข้าใจ ถึงปัญหาและเก็บรวบรวมข้อมูลของพี่น้องสมาชิกกลุ่มอุ่นไอรักซึ่งเป็นกลุ่ม ผู้ติดเชื้อเอชไอวี ในอำเภอเชียงของ คำถามคืองานรณรงค์เพื่อพิทักษ์สิทธิในสัญชาติของบุคคลมีความเกี่ยวข้องในแง่ ใดต่อกลุ่มผู้ติดเชื้อเอชไอวี คำตอบที่ได้ก็คือสมาชิกหลายคนในกลุ่มอุ่นไอรักนี้เป็นผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ ไร้สัญชาตินั่นเอง สิ่งที่ทำให้ทีมงานเราต้องแปลกใจและสลดใจอย่างที่สุดคือ สิทธิสัญชาติไทยไม่ใช่สิ่งคนกลุ่มนี้ต้องการที่สุด แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดคือสิทธิที่จะมีชีวิตอยู่ นโยบายพรากชีวิต : จากคำบอกกล่าวที่พวกเราได้รับจากสมาชิกกลุ่มอุ่น ไอรักคือ รัฐบาลโดยกระทรวงสาธารณสุขมีแนวโน้มที่จะมีนโยบายโอนยาต้านเชื้อเอชไอวีเข้า สู่โครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรคซึ่งผู้ที่จะมีสิทธิรับยาในโครงการสามสิบบาท รักษาทุกโรคคือผู้มีบัตรประชาชนดังนั้นจึงต้องเป็นผู้มีสัญชาติไทยเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ผลที่จะตามมาหากรัฐบาลผ่านนโยบายนี้ออกมาบังคับใช้คือ กลุ่มผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ไม่มีสัญชาติไทยก็จะไม่มีสิทธิรับยาต้านเชื้อเอ ชไววีจากรัฐอีกต่อไปหรือมิเช่นนั้นก็ต้องเสียค่ายาซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่า ยาต้านเชื้อเอชไอวีนี้มีราคาสูงมาก เพราะแต่ละครั้งในการรับยานั้นต้องเสียค่าใช้จ่ายไม่ต่ำกว่า 1200 บาท และผู้ติดเชื้อก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดในการที่จะมีชีวิตอยู่นอกเสียจากต้อง รับประทานยาต้านเชื้อเอชไอวีนี้ไปตลอดชีวิต เงินจำนวนนี้เมื่อเปรียบเทียบกับรายได้ของกลุ่มผู้ติดเชื้อเอชไอวีซึ่งไร้ สัญชาติกลุ่มนี้ซึ่งมีรายได้เฉลี่ยวันละไม่ถึง 100 บาทแล้วนั้นนับเป็นค่าใช้จ่ายที่ไม่อาจจะแบกรับภาระไหว ประกอบกับอุปสรรคต่าง ๆ ที่เป็นเหตุมาจากสถานะไร้สัญชาติเช่นการที่บุคคลไร้สัญชาติผู้ถือบัตรสีต่าง ๆ ไม่สามารถออกนอกพื้นที่ได้ หรือการมีสถานะเป็นคนต่างด้าวที่อาจถูกทางการจับกุมดำเนินคดีได้ทุกเมื่อ อีกทั้งสภาพร่างกายที่ที่อ่อนแอจากโรคแทรกซ้อนต่าง ๆ ที่รุมเร้าแล้วนั้นทำให้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่กลุ่มผู้ติดเชื้อซึ่งไร้ สัญชาติเหล่านี้จะสามารถหาเงินมาจ่ายค่ายาจำนวนนี้ได้ จากที่ก่อนหน้านี้ผู้ติดเชื้อเอชไอวีทุกคนไม่ว่าจะมี สัญชาติไทยหรือไม่มีสิทธิได้รับยาต้านเชื้อเอชไอวีนี้จากโครงการNAPHAซึ่ง เป็นโครงการของโรงพยาบาลประจำอำเภอเชียงของที่จ่ายยาต้านเชื้อให้กับผู้ติด เชื้อทุกคนโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเนื่องจากเป็นงบประมานในการดูแลผู้ติด เชื้อเอชไอวีที่ได้รับจากรัฐ แต่ ณ ปัจจุบันนี้ด้วยความไม่แน่นอนของทางนโยบายของรัฐในการที่จะโอนยาต้านเชื้อเอ […]

เช้ามืด ของวันที่ 6 มกราคม 2548 เวลา 5.00 น. ห้วงยามที่หลายคนอาจจะยังซุกร่าง หลับใหลในที่นอนอันแสนจะอบอุ่น แต่คงไม่ ใช่ที่หมู่บ้านป่าเมี่ยง หมู่ 9 ตำบลป่าพึง อ.แม่จัน จังหวัดเชียงรายแน่ เพราะสำหรับที่นี่แล้ว เช้าวันนั้นมันหมายถึง ความสูญเสีย การพลัดพราก เป็นฝันร้ายของคนไร้สัญชาติอย่างแท้จริง! เมื่อ เจ้าหน้าที่ตำรวจนำกำลังกว่าสิบนายเข้าจับกุมชาวบ้านที่ไร้สัญชาติรวมทั้ง สิ้น 16คน จาก 11ครอบครัว เป็นหญิง 7 คน และผู้ชาย 9 ส่วนใหญ่เป็นกำลังหลัก หรือหัวหน้าครอบครัว เหลือเพียงเด็ก ๆ ที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ให้กับพระธุดงค์นิรนาม และชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงดูแลถึง 20 คน นานกว่า 10 วันแล้ว สถานการณ์ในพื้นที่ดูเหมือนเข้าขั้นวิกฤตเข้าไปทุกที ล่าสุดใน วันที่ 18 มกราคม 2548 ที่ผ่านมา ศาลได้ตัดสินชาวบ้านกลุ่มดังกล่าว โดยศาลตัดสินให้เสียค่าปรับ 4,000 บาท […]

จากหัวข้อของเนื้อความ การไร้สัญชาติสำหรับบุคคลหนึ่งนั้น ถือเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา เพราะนอกจากเขาจะขาดสิทธิทั้งทางด้านการรักษาสุขภาพ ด้านการเมืองแล้ว เขายังจะเป็นบุคคลไร้ตัวตนไปอย่างสิ้นเชิง แม้เขาจะยังยืนอยู่บนผืนแผ่นดินนั้นก็ตาม การยื่นคำร้องขอสัญชาติ ที่สามารถทำตามสิทธิอย่างที่ตนมีและสมควรได้ แม้มีหลายระเบียบการที่ทำได้ แต่ก็เป็นเรื่องลำบากสำหรับพวกเขาเหล่านั้น เพราะ การขาดซึ่งความรู้ มันกลายเป็นข้อสงสัยอีกประเด็นหนึ่ง ในหลายๆประเด็น เกี่ยวกับเรื่องการไร้สัญชาติ ของบุคคลบนพื้นที่สูง ภายในสังคมเมืองที่มีแต่ผู้อยู่ในฐานะมีอันจะกิน ที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับสภาพความเป็นไปของสังคมและปัญหาของคนกลุ่มอื่น หากมองกวาดไปในมุมเล็กๆของสังคมที่ใหญ่โต ก็จะพบกับ “ตัวปัญหา หรือ “ขยะสังคม” ที่ผู้คนมักเรียกกัน คุณเคยลองมองเข้าไปในตัวปัญหาเหล่านั้นบ้างไหม คุณเคยคิดที่จะพูดคุยสอบถามกับเขาบ้างหรือไม่ แล้วคุณเคยใส่ใจกับปัญหาเหล่านั้นบ้างรึเปล่า ตอนนี้ปัญหาที่ใครๆมองผ่าน และคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ กลายเป็นปัญหาใหญ่ของสังคมไปซะแล้ว ตัวเหตุผลหลักที่นำไปสู่ปัญหาเหล่านี้ คือ การศึกษา ตามระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ ว่าด้วยหลักฐานในการรับนักเรียนนักศึกษาเข้าเรียนในสถานศึกษา พ.ศ.2548 ที่ว่า ทุกคนที่อาศัยอยู่ในประเทศสามารถเข้าเรียนได้ตามกฎหมายว่าด้วยการศึกษาภาค บังคับ จนถึงระดับอุดมศึกษา แม้แต่บุคคลที่ไม่มีหลักฐานทางทะเบียนราษฎรและเด็กที่ไม่มีสัญชาติไทย หากนั่นเป็นเพียงนโยบายที่สวยหรู แต่อันที่จริงแล้วพวกเขาเหล่านั้นไม่ได้รับการศึกษาตามที่เขาสมควรได้ ถึงแม้ ได้รับแต่กลับเกิดปัญหาในภายหลัง นางสาวจันทร์ผัด สีใส เด็กสาวที่อยากมีอนาคตที่สดใสเหมือนเด็กสาวทั่วไป อยากเรียนสูงๆ อยากมีหน้าที่การงานที่ดี ครอบครัวของเธออพยพจากแคว้นสิบสองปันนา เข้ามายังประเทศไทยเพราะความลำบากในการทำมาหากิน จึงต้องบากหน้าเข้าสู่ประเทศที่ตนคิดว่าน่าจะพอมีทางที่สามารถทำมาหากิน […]

ไร้สัญชาติ: ศักดิ์ศรีที่ สูญสิ้น สู่ความไร้สิทธิ์ด้านสุขภาพ “มาตรา ๕๒ บุคคลย่อมมี สิทธิเสมอกันในการรับบริการทางสาธารณสุขที่ได้มาตรฐาน และผู้ยากไร้มีสิทธิได้รับการรักษาพยาบาลจากสถานบริการสาธารณสุขของรัฐโดย ไม่เสียค่าใช้จ่าย…” –รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช ๒๕๔0 ภายใต้ ฟ้าเดียวกันมนุษย์ทุกคนควรมีคุณค่าและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์โดยเท่า เทียมกัน ดังนั้นรัฐธรรมนูญจึงมีขึ้นเพื่อเป็นอีกหนึ่งกลไกในการประกันความความเสมอ ภาคและเท่าเทียมกันดังกล่าว เพื่อสร้างสังคมที่ดีซึ่งเป็นสังคมแห่งการอยู่ร่วมกันของคนทุกคนใน สังคมอย่างเคารพในความเป็นมนุษย์ของกันและกัน หนึ่งใน หลักประกันความเสมอภาคของปวงชนชาวไทยภายใต้รัฐธรรมนูญคือ สิทธิ์ในการมีสุขภาพดี ดังนั้นรัฐธรรมนูญจึงมีบทบัญญัติว่าด้วยการให้ความคุ้มครองสิทธิของประชาชน ในการเข้าถึงบริการทางสาธาณสุข แต่ในความเป็นจริงยังมีคนอีกเป็นจำนวนมากที่ไม่ได้รับความคุ้มครองดังกล่าว เหตุเป็นเพียงเพราะเขาเหล่านั้นไม่มีสัญชาติไทย ความ ไร้สัญชาติดังกล่าวเกิดเพราะเขาถูกทำให้ไร้สัญชาติ โดยหน่วยงานรัฐผู้มีส่วนเกี่ยวข้องละเว้นการปฏิบัติหน้าที่ ซึ่งผลการถูกทำให้ไร้สัญชาติได้ทำลายศักดิ์ศรีและลดทอนคุณค่าของ ความเป็นมนุษย์ของผู้คนจำนวนมากมาย ทำให้คนที่อยู่ ใต้ฟ้าเดียวกันแต่ไม่ได้รับสิทธิอย่างเท่าเทียมกัน ดังเช่นในกรณีของคุณลุงอา ส่า อาชี คุณลุงอา ส่า อาชี เล่าทั้งน้ำตาถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อ4 ปีที่แล้ว เหตุการณ์ที่ถือได้ว่าเป็นโศกนาฏกรรมของชีวิตที่ยากจะลืมได้ และผลจากเหตุการณ์ครั้งนั้นได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณลุงและของครอบครัวจน ไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก คุณลุง เล่าว่า ได้ประสบอุบัติเหตุ เมื่อปี 2535 ในขณะกำลังขี่รถจักรยานยนต์กลับบ้าน มีรถบรรทุกสวนมา คุณลุงจึงหยุดรถเพื่อให้รถบรรทุกไปก่อน แต่เนื่องจากถนนที่แคบมากคุณลุงจึงถูกรถเบียดตกลงไปในลำห้วย จากนั้นคุณลุงก็มีอาการปวดและอักเสบบริเวณแขนและหัวไหล่ข้างขวา […]

เด็กหลาย ๆคน คงตั้งหน้าตั้งตารอที่ จะได้รับของขวัญแห่งปี เนื่องในโอกาสงานวันเด็กแห่งชาติ ซึ่งในหลายพื้นที่ หรือในหลายหน่วยงานได้ร่วมกันจัดขึ้น ในวันที่ 14 มกราคม 49 ที่จะมาถึง ถ้าจะพูดถึงในหลายปีที่ผ่านมา ของขวัญหรือสิ่งของที่แจกให้กับเด็กก็คงจะสร้างความประทับใจ และความรู้สึกที่ดีให้กับเหล่าเด็กๆไปตามภาษาหรือช่วงวัยที่ต้องการความสุข ได้เป็นอย่างดี หรือในบางครอบครัวก็พาลูก ๆหลานของตนไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆที่จัดงานขึ้น ซึ่งถือว่าเป็นวาระแห่งการสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัว เข้าทางนโยบายรัฐบาลอย่างพอเหมาะพอเจาะในเรื่องของการส่งเสริมสถาบันครอบ ครัวที่รัฐเริ่มเร่งเครื่องให้ความสำคัญ จนถึงการเร่งคลอดโครงการหรือกิจกรรมที่จะเข้ามาส่งเสริมอย่างต่อเนื่อง เมื่อใน ระหว่างวันที่ 6-8 มกราคมที่ผ่านมา ได้มีการจัดงาน “วันเด็ก ไร้สัญชาติ” ขึ้น ณ ศูนย์พัฒนาเครือข่ายเด็กและชุมชน ต. สบเมย อ.สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน ซึ่งถือเป็นการจัดงานขึ้นเป็นครั้งที่ 4 เพื่อ เปิดโอกาสให้เด็ก เยาวชน กลุ่มคนตามแนวชายแดน และชุมชนไร้สัญชาติ ได้ร่วมสัมผัสงานวันเด็ก โดยได้รับเกียรติจากรองผู้ว่าราชการจังหวัดแม่ฮ่องสอนมากล่าวเปิดงาน รวมถึงมีทั้งองค์กรภาครัฐ และองค์กรพัฒนาเอกชนเข้าร่วม ภายในงาน ได้มีการหยิบยกประเด็น คนไร้สัญชาติ เป็นเนื้อหามาเป็นการกล่าวถึง โดยมีกิจกรรมการลงพื้นที่ เยี่ยมชุมชน ที่ประสบปัญหากับการเป็นบุคคลไร้สัญชาติ […]

เข้าสู่เดือนตุลาคม เป็นสัญญาณว่าได้เข้าสู่ฤดูการรณรงค์ของเราแล้ว กิจกรรมต่อยอดจากค่าย “เยาวชนคนรักสิทธิ์พร้อมก้าวสู่ประชาคมอาเซียน” ที่จัดขึ้นเมื่อ เดือนกันยายนที่ผ่านมา ที่เราจัดขึ้นเพื่อสร้างอาสาสมัครชุมชน ให้ได้มีส่วนร่วมในการเผยแพร่ความรู้ สร้างความสามัคคีในชุมชน               เราเริ่มออกพื้นที่รณรงค์ตั้งแต่วันที่ 14 ตุลาคม 2555 ใช้เวลาในการทำกิจกรรม 2-3 ชัวโมง เริ่มเวลา  18.00-21.00 น. ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ชาวบ้านกลับจากการทำงานมาแล้ว พื้นที่เป้าหมายของเราคือ ชุมชนที่ยังห่างไกลความเจริญ และคาดว่ายังขาดความรู้ความเข้าใจในเรื่องของประชาคมอาเซียนที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้ เราเริ่มออกรณรงค์ตามพื้นที่เป้าหมายต่างๆ ทำให้ทราบถึงปัญหาว่า  เยาวชนในชุมชนมองข้ามความสำคัญของอาเซียนไปอาจเพราะ ส่วนใหญ่จะคิดว่าเป็นเรื่องไกลตัว  ด้วยความที่ยังมีโลกทัศน์ที่แคบ ยังรักวิถีชีวิตแบบเดิมๆ เพราะยังไม่เกิดขึ้นจริงเลยมองไม่เห็นผลกระทบที่จะตามมา ในแต่ละชุมชนก็มีความคิดเห็น เกี่ยวกับเรื่องอาเซียนแตกต่างกันไป กิจกรรมการรณรงค์ของเราจะเริ่มด้วยการสันทนาการเรียกความสนใจจากเด็กๆและชาวบ้านละแวกใกล้เคียง จากนั้นก็เข้าสู่กระบวนการให้ความรู้เราจะมีสื่อวิดีโอ และคู่มือ ให้ความรู้แก่ผู้เข้าร่วมกิจกรรม บางหมู่บ้านจะมีความรู้พื้นฐานมาบ้างแล้ว แต่สำหรับหลายๆหมู่บ้าน เรื่องอาเซียนยังเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับชาวบ้านอยู่ บางพื้นที่เราจะมีล่ามแปลภาษาให้กับชาวบ้านกลุ่มชาติพันธุ์ด้วยทำให้เข้าใจง่ายขึ้น ในทุกๆพื้นที่ชาวบ้านให้ความสนใจกันดี ให้ความร่วมมือในการจัดสถานที่ ตอบคำถามชิงรางวัลบ้าง ในจุดที่ไม่เข้าใจก็ถามขึ้นให้ได้อธิบายเพิ่มเติม และเมื่อทำความเข้าใจเรื่องอาเซียนกันแล้ว เราก็จะมีละครณรงค์จากอาสาสมัครในแต่ละชุมชน เนื้อหาในละครก็จะสอดแทรกข้อคิดดีๆ สะท้อนปัญหาสังคมในปัจจุบัน […]

“ถ้ามันเป็นสิทธิ์ของเขา เขาก็ควรจะได้รับ” คำพูดของคณะกรรมกรมสิทธิมนุษย์ชนแห่งชาติ ท่านหนึ่งได้พูด ในวันที่คณะกรรมกรมสิทธิมนุษย์ชนแห่งชาติได้มาลงพื้นที่ที่อำเภอแม่ฟ้าหลวง เพื่อรับฟังคำร้องของชาวบ้าน ซึ่งชาวบ้านได้มาร้องทุกข์ถึงการได้สิทธิ์ของตนเอง คือการได้ซึ่งการเป็นคนไทย วันนี้ชาวบ้านเหล่านี้ยังคงต่อสู้และพยายามต่อไป แม้บางครั้งพวกเขาจะท้อกับระยะเวลาดำเนินการที่เนินนาน แต่พวกเขาเหล่านี้ก็ไม่เคยถอยยังคงเดินหน้าต่อไป เพื่อจะได้รับมาซึ่งสิทธิในสัญชาติไทย หล่อแบ คาหล่า เด็กหนุ่มผู้ประสบปัญหาในเรื่องของสัญชาติเหมือนชาวบ้านอีกหลายๆคน เขามีความใฝ่ฝันอยากจะเรียนที่มหาวิทยาลัย แต่ด้วยความที่เขามีเงินไม่เพียงพอเพื่อจะศึกษาในระดับนี้ และเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกู้เงินจากกองทุนเพื่อการศึกษา หล่อแบ จึงต้องละทิ้งความฝันของเขาที่จะไม่ได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย ครั้งหนึ่งหล่อแบ นั้นเคยได้ทุนไปดูงานที่ประเทศญี่ปุ่นในสาขาวิชาเกษตร แต่ด้วยความที่เขาเป็นบุคคลที่ไม่มีสัญชาติเขาจึงต้องสละสิทธิ์ของเขา ทำให้หล่อแบต้องพลาดโอกาสที่จะไปศึกษาในสิ่งที่เขารัก เขามีความสงสัยในใจตลอดมา ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้รับสิทธิ์การเป็นคนไทย ทั้งๆที่เขาควรได้รับสิทธินั้นมานานแล้ว  วันนี้เรื่องราวความร้องของอาแบะได้มาถึงต่อคณะกรรมกรมสิทธิมนุษย์ชนแห่งชาติแล้ว และคณะกรรมกรมสิทธิมนุษย์ชนแห่งชาติก็เป็นคนกลางเพื่อสอบถามเรื่องของอาแบะต่อเจ้าหน้าที่ในอำเภอ และปัญหาของอาแบะก็กำลังได้รับการแก้ไขในอีกไม่ช้านี้ เราหวังว่าอาแบะจะได้รับมาซึ่งสิทธิการเป็นคนไทย เพราะสัญชาติไทยนั้นเป็นของเขาตั้งแต่ต้นมาแล้ว Wed, 04/18/2012