เช้ามืด ของวันที่ 6 มกราคม 2548 เวลา 5.00 น. ห้วงยามที่หลายคนอาจจะยังซุกร่าง หลับใหลในที่นอนอันแสนจะอบอุ่น แต่คงไม่ ใช่ที่หมู่บ้านป่าเมี่ยง หมู่ 9 ตำบลป่าพึง อ.แม่จัน จังหวัดเชียงรายแน่ เพราะสำหรับที่นี่แล้ว เช้าวันนั้นมันหมายถึง ความสูญเสีย การพลัดพราก เป็นฝันร้ายของคนไร้สัญชาติอย่างแท้จริง!
เมื่อ เจ้าหน้าที่ตำรวจนำกำลังกว่าสิบนายเข้าจับกุมชาวบ้านที่ไร้สัญชาติรวมทั้ง สิ้น 16คน จาก 11ครอบครัว เป็นหญิง 7 คน และผู้ชาย 9 ส่วนใหญ่เป็นกำลังหลัก หรือหัวหน้าครอบครัว เหลือเพียงเด็ก ๆ ที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ให้กับพระธุดงค์นิรนาม และชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงดูแลถึง 20 คน นานกว่า 10 วันแล้ว สถานการณ์ในพื้นที่ดูเหมือนเข้าขั้นวิกฤตเข้าไปทุกที
ล่าสุดใน วันที่ 18 มกราคม 2548 ที่ผ่านมา ศาลได้ตัดสินชาวบ้านกลุ่มดังกล่าว โดยศาลตัดสินให้เสียค่าปรับ 4,000 บาท แต่ลดให้เหลือ 1,600 ในกรณีที่ไม่มีเงินเสียค่าหรับ ต้องถูกจองจำต่ออีก 8 วัน ก่อนผลักดันออกนอกประเทศแม้ในตอน นี้เด็ก ๆ ในบางส่วนจะถูกส่งตัวสู่กรมประชาสงเคราะห์แล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีอีกส่วนที่ยัง ถูกปล่อย ให้เผชิญชะตากรรมที่ตนมิได้เป็นผู้สร้างอยู่อย่างโดดเดี่ยว ท่ามกลางความเมตตาของเพื่อนบ้านที่อยู่รายรอบผลัดเปลี่ยนแวะเวียนกันเข้าไป ดูแล
ณ วันนี้ กระบวนการจัดการปัญหาที่รัฐใช้…บอกได้ว่ารัฐมองไม่เห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวหลับไหลอยู่ใต้อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อแม่เลย ปัญหาดังกล่าวอยู่ที่ความมืดของกาลเวลาหรือจิตใจคน และเสียงร่ำไห้ของเด็กในเช้าวันนั้นไม่มีใครได้ยินแม้แต่ ผู้ปฎิบัติหน้าที่ที่เข้าไปหยิบยื่นความกำพร้าให้กับเด็ก ๆ ……
