สิทธิของผมแท้ๆแต่กลับอยู่ในมือคนอื่นที่ไม่รู้จัก

การรอคอยที่ยาวนาน พร้อมกับความหวังว่าจะได้สัญชาติไทยสักวันหนึ่ง แต่คอยแล้วคอยเล่าก็ไม่มีวี่แววจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี ผ่านมาแล้ว 20 ปีก็ยังไม่ได้สัญชาติความหวังของผมช่างดูเลือนลอย ไร้จุดหมาย ชีวิตของผมช่างไร้ค่า ไร้ราคา เมื่อเทียบกับคนที่มีสัญชาติไทยแล้ว หลายครั้งรู้สึกท้อแท้ และ หลายครั้งรู้สึกเหนื่อยล้า กับ ความหวังที่ไร้คำตอบ

นาย อาทิตย์ เชอหมื่อ หรือ แบงค์ ในปัจจุบัน เขาโตเป็นหนุ่มใหญ่โต รูปร่างหน้าตาก็เปลี่ยนไป เพราะ แบงค์โตแล้วในวันนี้ แบงค์ บอกว่า “หลาย สิ่งหลายอย่างในชีวิตก็ได้เปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึ่ง ที่ไม่เคยเปลี่ยน ก็คือ ตอนเป็นเด็กผมไร้สัญชาติอย่างไร ปัจจุบันก็ยังไร้สัญชาติอย่างนั้นอยู่ โดยบางครั้ง ผมเคยถามตนเองว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ คำถามนี้เป็นคำถามที่ไม่มีใครตอบ เพราะตลอดเวลา 20 ปีที่ผ่านมา ผมถามอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ ถ้าจะให้นับคงจำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้ง”

แบงค์ เล่าให้ฟังว่า ตอนบิดามารดา ยื่นคำร้องขอสัญชาติ แม่ ผมยังไม่ได้ตั้งครรภ์ผมเลย แต่ระหว่างที่พ่อกับแม่รออนุมัติสัญชาตินั้น ผมก็อยู่ในท้องแม่แล้ว ปัจจุบันพ่อแม่และน้องๆได้สัญชาติกันทุกคนแล้ว ตอนเป็นเด็กผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องสัญชาติและไม่ได้คิดมากเพราะไม่ เจอปัญหาเท่าไหร่ แต่พอผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เรียนหนังสือไม่ได้เพราะไม่มีสัญชาติ ผมก็เลยตัดสิน ใจไปทำงานที่เชียงใหม่ และการเดินทางครั้งนี้แหละ ที่สอนให้ผมได้รู้จัก การที่ไม่มีสัญชาตินั้น เป็น อย่างไร และลำบากยากเย็นเพียงใด

ขณะเดินทางพอดีมีตำรวจขึ้นมาตรวจบัตรประชาชน และพอมาถึงที่ผม ผมไม่มีบัตรให้ ผมก็เลยถูกจับและก็ถูกปรับ ทั้งๆที่ผมมีสิทธิตามกฎหมายของประเทศทุกอย่าง และยิ่งกว่านั้น คือสายตาผู้โดยสารที่มองมาที่ผม ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน เกินที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูด เพราะพวกมองว่าผมไม่ใช่เป็นคนไทย แต่เป็นต่างด้าว ทั้งๆที่ในความเป็นจริง ผมไม่ใช่เลย อย่างที่เขาคิด ผมก็เลยไปยื่นคำร้องที่อำเภอแม่ฟ้าหลวง แต่ทางอำเภอบอกว่าต้องไปตรวจ DNA เพราะ ไม่มีเอกสารที่จะพิสุทธ์บุคคลได้ และหนังสือรับรองจากประชาสงเคราะห์ ใช้ไม่ได้ ผมก็ทำตามคำสั่งของอำเภอแม่ฟ้าหลวง ผมไปตรวจDNA วันที่ 26 เมษายน 2548 และได้ทำคำร้องเพิ่มชื่อเรียกร้อยแล้วที่อำเภอแม่ฟ้าหลวง ผมดีใจมาก เพราะผมมีความหวัง อยู่ในใจลึก ๆ ว่าต้องได้ แต่หลังจากนั้นผมไปติดตามกี่ครั้งก็บอกว่ายังไม่ได้ และไม่ได้โดยไม่มีคำอธิบาย ว่าทำไมถึงไม่ได้ แต่ผมพูดกับตนเองว่าให้อดทนไว้ก่อน ยังก็ต้องได้สักวัน แต่ผ่านแล้ว 2 ปี ก็ยังไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผมไปติดตามที่อำเภอแม่ฟ้าหลวง ไปหลายครั้งมากจนนับไม่ถ้วน และค่าใช้จ่ายในการเดิน ทางก็หมดเยอะมาก เพราะบ้านผมกับอำเภออยู่หางไกลมาก ผมพยายามทุกอย่างแล้ว ได้ทำตามคำสั่งของอำเภอแล้ว ได้ทำตามกฎหมายแล้วผมก็ยังไม่ได้ ก็เลยงงกับตนเอง และงงกับทางอำเภอแม่ฟ้าหลวง มีแต่คำถามมากมายอยู่ในใจ โดยหาคำตอบไม่ได้ แต่ยังไงผมก็ต้องรอต่อไป และต้อง ให้กำลังใจตนเองเสมอว่า อดทนรอคอย แม้อาจไม่ได้ในวันนี้ คงอาจจะได้สักวัน ถ้าหากผมยังมีลมหายใจอยู่

“ผมเหนื่อยมากที่ต้องทวงสิทธิของตนเอง โดยใครก็ไม่รู้มาแย่งเอา สิทธิของผมไป แต่ผมหวังว่าสักวันเขาคงจะคืนให้กับผม เพราะสิทธิ์ของผมก็ต้องอยู่กับผม ไม่ใช่อยู่กับคนอื่นที่ไม่รู้จัก ที่มาชิงเอาสิทธิของผมไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม” สิทธิทุก สิทธิล้วนสำคัญต่อมนุษย์ ถ้ามนุษย์ขาดสิทธิอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่ควรจะมีและสิทธินั้นคือไม่ได้สัญชาติไทย การถูกเอารัดเอาเปรียบก็ย่อมเกิดขึ้นแน่นอน สำหลับ คนที่ขาดสิทธิ เพราะการขาดสิทธิ เปรียบเสมือนคนพิการที่จะลงมือทำอะไรสักอย่าง

ก็แสนจะลำบากยากเย็น และในการดำเนินชีวิตประจำวัน ก็ไร้เป้าหมาย เพราะมีชีวิตจริง แต่ไร้ตัวตนในสังคม ในกฎหมาย ในโลกใบนี้

“ถึงแม้ผมต้องฟ้องศาล ผมก็จะทำ และจะฟ้องให้ถึงที่สุด เพราะมันเป็นทางเลือกสุดท้าย ที่ ผมมีความหวังอยู่อยู่ในเวลานี้ อย่างไรก็ตาม ผมพร้อมที่ต่อสู้ เพื่อเรียกร้อง สิทธิของผมคืนมา”

นาย อาทิตย์ เชอ หมื่อ