ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าพวกเค้าไปทำไม,ไปทำอะไร…ที่ผมรู้ก็คือ..ผมจะต้องขับรถเพื่อนำพาหลายๆๆชีวิตไปตามสถานที่ตามที่ผู้ว่าจ้างบอก..โดยไม่ได้คิดอะไรว่าต้องไปทำอะไรที่มันมากกว่าการขับรถ..วันนี้เช่นกันคุณแหม่มว่าจ้างให้ผมขับรถให้หน่อยเพื่อไปจัดกิจกรรมรณรงค์เร่ละครชุมชนและห้องเรียนเคลื่อนที่หมู่บ้านป่าเมี่ยงป่าตึง ที่อ.แม่จัน จ.เชียงราย..ผมก็ตอบตกลง …. จริงๆผมก็เริ่มคุ้นหูกับกิจกรรมเหล่านี้ล่ะเพราะรับขับรถให้ทีมของเขาตลอด.. พอไปถึงหมู่บ้านก็ได้พบกับชาวบ้านไปที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มผมคิดในใจคิดว่าพวกเขาคงดีใจที่เรามา..เมื่อไปถึงทีมงานก็จัดเตรียมอุปกรณ์ซึ่งผมก็ได้เข้าไปช่วยบ้าง..และเมื่อจัดของเสร็จแล้วผมก็นั่งดูวิวอย่างเพลินๆๆ ก็มีเสียงสะกิดให้ผมต้องสะดุ้งว่า “โก้ๆๆๆ ช่วยกรอกข้อมูลให้หน่อยซิ ชาวบ้านเยอะเจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอ” ผมก็มีความรู้สึกว่า..แล้วผมจะทำได้หรอ ผมไม่ได้มีความรู้เลย..แต่ก็ลองทำดู.. จากการที่ผมช่วยทีมงานกรอกข้อมูลนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าผมได้มีส่วนทำให้ความหวังของชาวบ้านที่มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องสัญชาติว่าปัญหาของเขานั้นจะได้รับการแก้ไขแล้ว..พอผมกรอกข้อมูลเสร็จแล้วก็ได้รับคำขอบคุณจากพวกเขา….มันทำให้ผมมีความรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก..แต่ก็นั้นแหละสิ่งเหล่านี้ทำให้ผมสะท้อนนึกย้อนไปสมัยที่ผมยังเป็นเด็กไร้สัญชาติสมัยนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าการไร้สัญชาติจะมีความยากลำบากถึงเพียงนี้อาจด้วยตอนนั้นผมยังเด็กเกินไปจึงไม่รู้ถึงความยากลำบาก…พอเห็นปัญหาเหล่านี้แล้วจึงเกิดคำถามขึ้นในใจว่า…สังคมหรือคนใช้อะไรเป็นตัวตีกรอบให้กลุ่มคนเหล่านี้ว่าต้องอยู่ในกรอบ..จะขยับไปไหนแต่ล่ะทีนั้นก็ลำบากซะเหลือเกิน..แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นก็คือ “ความหวัง” ที่พวกเขาเหล่านี้มี และหวังว่าซักวันชีวิตเขาจะดีขึ้นปัญหาพวกเขาจะได้รับการแก้ไขในซักวันหนึ่ง…ผมจึงอยากฝากถึงผู้ที่มีปัญหาเรื่องสัญชาติว่า…อย่าท้ออย่าถอยนะครับ..บางครั้งท้อได้แต่ก็อย่าได้ถอย..ล้มแล้วลุกขึ้นมาสู้ใหม่..ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจความหวังก็ไม่ไกลเกินเอื่อม…..ผมขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้กับทุกคนที่มีปัญหาเรื่องสัญชาติทุกคนครับผ้มมมมมม….ToT ความรู้สึกจากใจ คุณโก้ ธีรภัทร เฌอหมื่อ พลขับประจำทีมกระจกเงา………………………. เรียบเรียงโดย นางสาวสุรีย์ อุ่ยแม
