article

วันนี้เมื่อโลกใบใหม่กำลังเข้ามาแทนที่โลกใบเก่า กลุ่มชาติพันธุ์มอแกนเกาะเหลาก็เหมือนกับอีกหลาย ๆ พื้นที่เช่นเดียวกัน มอ แกน (Moken) หรือ พรานทะเล สิงห์ทะเลหรือเรียกอีกอย่างว่า มาซิง เมื่อครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตและเวลาส่วนใหญ่ในเรือ ที่เป็นเหมือนบ้านและยานพาหนะ ที่จะนำพาชีวิตพวกเขาไปสู่เกาะแก่งใหญ่น้อย ในท้องทะเลมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ เป็นที่ที่พวกเขายกให้เป็นทั้งพ่อและแม่ที่ต้องเคารพและรักษาไว้ วิถีชีวิตที่สอดคล้องกับฤดูกาล ในเรื่องปรัชญาในการ เรียนรู้ความสัมพันธ์ทางธรรมชาติ เมื่อท้องทะเลนิ่งสงบอากาศดี มอแกนจะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเรือเพื่อออกเดินทางหาปลา งมหอย หาปู เพื่อการดำเนินชีวิต และเมื่อถึงเวลาที่มีคลื่นลมมรสุมมอแกนก็จะรู้จักการหาฝั่งเพื่อเข้าหลบลม มรสุม โดยจะหาที่จอดเรือ มอแกนจะเรียก เรือว่า (ก่าบาง) ซึ่งหมายถึง พาหนะหรือบ้านที่ลอยในน้ำได้ มอแกนมีชีวิตที่ผูกพันกับเรือ (ดังคำกล่าว ที่ว่าถ้าไม่มีเรือก็ไม่มีมอแกน) ซึ่งพวกเขาจะสร้างเรือจากการขุดไม้ใหญ่บางชนิดที่อยู่ในป่า นำมาสร้างเรือ ประเทศไทยจะได้รับลมมรสุม 2 ฤดู คือฤดูฝน ช่วงเดือน (พฤษภาคม-ตุลาคม) และช่วงฤดูแล้ง (พฤศจิกายน-เมษายน) มอแกนมีความผูกพันกับทะเลมาก เมื่อวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป ซึ่งเกิดจากการไม่สามารถที่จะล่องทะเลไปในที่ไหน ๆ ได้เช่นเคย ประกอบกับการปักหลักเขตแดนในพื้นที่น่านน้ำของแต่ละประเทศ มอแกนจึงต้องตั้งถิ่นฐานอยู่ตามบริเวณชายฝั่งหรือบนเกาะ แต่ก็ยังยึดอาชีพที่เกี่ยวข้องกับทะเลอยู่ การสร้างบ้านเรือนของมอแกนก็เป็นแบบเรียบง่าย โดยการใช้ไม้ไผ่มาทำฝา […]

สมหมาย หรือ นิพันธ์ สุทธิมา เกิดที่ จ.ลำพูน เราถามถึงวันเดือนปีเกิดเขา เขากลับ   ไม่ทราบวันเกิดเขาจริง มีเพียงวันสมมุติขึ้นมาเท่านั้น แม่เขาทิ้งเขาไปหลังคลอดและพ่อก็เสียชีวิตตามมา ตอนที่เขาอายุเพิ่งแค่ 2 ขวบ สมหมายต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า ได้รับการเลี้ยงดูจากหลวงพ่อพล ซึ่งเขาเคารพนับถือเหมือนพ่อ เมื่อหลวงพ่อย้ายมาวัดแม่บง จ.เชียงราย เขาก็ได้ติดตามมาด้วย มาเรียนที่เชียงรายจนถึงตอนนี้เขาเรียนจบ ม.6 แล้ว  “สม หมาย” เขามีความฝันว่าอยากจะเป็นนักเตะทีมชาติไทย อยากจะพาบอลไทยไปสู่ระดับบอลโลก “สมหมาย” เริ่มเล่นฟุตบอลตั้งแต่เด็ก และเริ่มรู้สึกว่าชอบฟุตบอลมากๆตอนอยู่ ป.2 สมหมายเป็นเด็กที่มีทักษะดีมาก แต่เส้นทางฝันของเขาก็ต้องพบกับปัญหาใหญ่ “ ตอนอยู่ป.5 มี ทีมจากทางอำเภอจะมาดึงตัวผมกับเพื่อนสองคนให้เป็นตัวแทนของอำเภอ อาจารย์ขอสำเนาทะเบียนบ้านกับใบเกิด ตอนนั้นผมดีใจมากรีบวิ่งกลับไปที่วัด ไปถามหลวงพ่อว่า มีใบเกิดกับสำเนาทะเบียนบ้านไหม หลวงพ่อบอกว่าไม่มี จากนั้นมาผมก็ได้รู้ว่า ผมเป็นคนไม่มีสัญชาติ” การ ไม่มีสัญชาติทำให้ขาดโอกาสในหลายๆด้าน ทั้งด้านการศึกษาที่ตอนนี้เขาเรียนจบแล้วแต่ไม่สามารถเรียนต่อได้ ไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ เวลาเจ็บป่วยไปโรงพยาบาลก็ยุ่งยากและต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะ “ทุกวันนี้เวลาไม่สบายก็ไม่อยากไปโรงพยาบาลเลย” เวลาเดินทางไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก จะต้องไปทำใบขออนุญาตออกนอกพื้นที่ แต่ละครั้งก็ออกได้แค่ 7 […]

เคยสงสัยมั๊ยว่า ความเป็นไทย หรือ คนไทย มันดูกันที่ตรงไหน ?กิน อาหารไทย ?พูดภาษาไทย ?อยู่เมืองไทย ?หรือ ต้องร้องเพลงชาติไทยได้ ถึงจะเป็นคนไทย ?มันน่าสะอิดสะเอียนที่ต้องไปเจอคนที่ผูกขาดความเป็นคนไทยแท้ โดยที่คนเหล่านี้ชี้ว่า คนที่มีเชื้อสายผสมไม่ว่าจะจีน เวียดนาม พม่า ลาว เขมร แขก หรือ ฝรั่งที่ไหน ว่าคนเหล่านี้ มิใช่คนไทยแท้ ตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยเจอคนไทยที่บอกได้ว่า ตัวเองมีโครตเหง้ามาจากชาวบ้านบางระจันสักคน หรือ บอกได้ว่า บรรพบุรุษของตนเองมีชีวิตอยู่ในยุคสุโขทัย หรือ อยุธยาประวัติศาสตร์ชาติไทย ถูกสอนกันมาเหมือนว่า คนไทยมีรากเหง้ามาจากชาติพันธ์เพียงแค่ไม่กี่ชาติพันธ์ ไม่รู้ว่าจะโทษหลักสูตรการศึกษาดี หรือ ความโง่เขลาของตนเองดี แต่นับวันผมยิ่งขยาดแขยงแบบเรียนที่ตอนเด็ก ๆ เล่าเรียนมา เพราะมันไม่ได้สอนความจริง เพียงแต่เป็นสื่อโฆษณาเพื่อการสร้างชาติของยุคสมัย ที่ต้องการสร้างสำนึกร่วมกันของคนในชาติ เพื่อต่อต้านลัทธิทางการเมืองบางอย่างที่ผู้นำประเทศไม่ต้องการ และ ขลาดกลัว ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับน้องยุทธนา นักเรียน ม.6 ที่ Ent ติดคณะแพทย์ศาสตร์ แต่ถูกตัดสิทธิ์ เนื่องจากขาดคุณสมบัติความเป็นคนไทย เพราะมีเชื้อสายเวียดนาม […]

“ค่าของคน ดูที่การกระทำ” วลีที่โชยมาเป็นคำเปรย เพื่อเชื้อเชิญให้ทุกคนทำความดี มุ่งให้เห็นว่า คนจะมี คุณค่าน้อยมากเพียงใดวัดกันที่การกระทำ ใช่อื่นใด เฉก เช่นการเร้าให้สังคมตีตราค่าของคนอย่างเท่าเทียม โดย ไร้ข้อจำกัดด้านความต่างทางเพศชาติ พันธุ์กำเนิด ศักดิ์ฐานันดร หรือแม้แต่ความเชื่อ ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีมา ให้เห็นในรูปของกฎหมายก็ดี การรณรงค์เชิญชวนก็ดี แต่คำถามคือว่า ความเท่าเทียมมีอยู่จริงหรือในสังคม ?? ไฉนการละเมิดบุคคลอื่น ที่มีความต่างยังคงเกิดขึ้นอยู่ อย่างเนือง ๆ และมีทีท่าว่าจะเพิ่มมากขึ้นทุกที ​ 2 พฤศจิกายน 2011 วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ข้าพเจ้ามีความภาคภูมิใจ และมีกำลังใจในการต่อสู้อีกครั้ง เพราะ ข้าพเจ้าได้เห็นพลังของชาวบ้าน บ้านกระแล อำเภอพญาเม็งราย ลุกขึ้นมาเรียกร้องสิทธิของตนเอง ในการที่จะได้รับการสำรวจและจัดทำทะเบียนประวัติบุคคลผู้ไม่มีสถานะทางทะเบียน เขาเหล่านี้เป็นชาวเขาเผ่าม้ง ที่ยัง คงเป็นผู้ไร้เอกสารทางทะเบียนราษฎรใด ๆ อันจะเป็นสิ่งซึ่งค้ำยันการมีตัวตนอยู่ของเขา ที่จะไม่ตกเป็นบุคคลไร้รัฐ ไร้สัญชาติ เพราะนั่นหมายถึงความปวดร้าวที่จะเกิดแก่ชีวิตในอันที่ต้องรับผลจากการเป็นคนไร้รัฐ ไร้สัญชาติ นั่นเอง วันนี้เป็นวันที่สำคัญมากอีกวันหนึ่งสำหรับเขาเหล่านี้ เนื่องจากวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่รัฐอนุญาตให้ผู้ใหญ่บ้าน หรือผู้อำนวยการโรงเรียนนำส่งข้อมูลบุคคลไร้ เอกสาร ที่อาศัยในชุมชนหรือเรียนอยู่ในโรงเรียนทุกแห่งในประเทศไทยแก่สำนักทะเบียนอำเภอ เพื่อกรอกข้อมูลบุคคล ที่ตกหล่นเพิ่มลงในฐานข้อมูลทะเบียนราษฎรของกระทรวงมหาดไทย […]

ส่วนที่หนึ่งบรรยากาศ งานวันเด็กภายในทำเนียบรัฐบาล เต็มไปด้วยสีสัน และ ชีวิตชีวา ซุ้มเกม กิจกรรมสนุก ๆ และของขวัญวันเด็ก ถูกขนมาจากทุกทิศทาง แน่นงานไปหมด ใช่ล่ะ วันนี้วันเด็กแห่งชาติ วันที่ผู้ใหญ่จะหยุดความคิดในเรื่องอื่น และมาให้ความสำคัญกับเรื่องของเด็ก ๆ กันบน เวทีที่มีอยู่นับสิบเวทีภายในทำเนียบฯ มีเด็ก ๆ จากโรงเรียนต่าง ๆ แต่งตัวเป็นนักร้อง แดนซ์เซอร์ ร้องเพลงค่ายเทปดัง สนุกสุดเหวี่ยง เสียงเพลงกรีดร้องถึงความรักและความโศกเศร้าตามเนื้อหาของเพลงไทยที่มากมาย ด้วยเรื่องราวเหล่านี้ ความสนุกหรรษาของงานวันเด็กที่นี่แบบนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ไม่คุ้นตา มันเหมือนกันทุกปี และ เหมือนกันทั่วประเทศตามสถานที่จัดงานวันเด็กต่าง ๆ เราให้ความสำคัญกับเด็ก โดยการจัดกิจกรรมลักษณะนี้มาหลายปีแล้ว ณ หน้าตึกกองบัญชาการ เด็กไร้สัญชาติจำนวน 60 คน สวมชุดชาวเขา ยืนตากแดดเรียงราย ไม่มีลูกโป่ง ไม่มีของขวัญที่ได้จากซุ้มเกม มือของพวกเขาไม่ว่างที่จะหยิบถือของขวัญรัญจวนเหล่านั้น เพราะในมือมีกล่องของขวัญเป็นย่ามผ้า ที่แม่ของเด็ก ๆ เย็บขึ้นด้วยมือ มันเป็นวัฒนธรรมของพวกเขา ที่จะต้องมีถุงย่ามสำหรับคนที่จะเดินทางไปไหนมาไหนเด็กเหล่านี้ เดินทางไกลจากภูเขาที่แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ เชียงราย […]

ในค่ำคืนที่มืดมิด ฉันนั่งมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉันเห็นดาวดวงน้อย ๆ ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด ฉันเห็นพระจันทร์ที่มีสีนวลผ่อง มันทำให้ฉันคิดถึงเด็กตัวน้อย ๆ ที่มีความบริสุทธ์สดใสในคืนนี้ มันทำให้ฉันคิดถึงหมู่บ้านสามแยกป่าคา หมู่บ้านหนึ่งที่ฉันได้ไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับชาวบ้าน และเด็ก ๆ กลุ่ม ๆ หนึ่ง ในคืนนั้น ฉันนั่งฟังหัวหน้าครอบครัวของหมู่บ้านสามแยกป่าคา เล่าถึงที่มาที่ไปของครอบครัวเขาและหมู่บ้าน สิ่งแรกที่ฉันเห็นและรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันทีในหมู่บ้านนี้ คือ ปัจจุบันหมู่บ้านนี้มีอยู่ 3 หลังคาเรือน มันทำให้ฉันเกิดความคิดและสงสัยขึ้นมาว่าทำไมหมู่บ้านนี้กลายเป็นแบบนี้ชาวบ้านทำไมถึงย้ายอพยพลงไปอยู่ข้างล่าง เหลือเพียงแค่ 3 หลังคาเรือน อาจจะเป็นเพราะเขาอยากที่จะใกล้กับการศึกษา การสาธารณสุข การติดต่อสื่อสาร มันหมายถึงการพัฒนาไปอีกขั้นของชาวเขาและการศึกษาของลูก ๆ หลาน ๆ ครอบครัวของอาโย๊ะ อาโย๊ะ เป็นหัวหน้าครอบครัวและเป็นครอบครัวเดียวที่ยังอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านสามแยก ป่าคา ในคืนนั้น อาโย๊ะ ได้นั่งเล่าถึงประวัติความเป็นมาของครอบครัวเขา สงครามเป็นสาเหตุทำให้พวกเขาต้องอพยพย้ายถิ่นฐานข้ามน้ำเข้ามาอาศัยดินแดน แห่งขวานโบราณ พวกเขาหนี้ตายมาเพื่อหวังว่าจะมาอาศัยและหาความปลอดภัยให้กับชีวิตและครอบครัว อา โย๊ะเล่าว่า ครอบครัวของเขามีทั้งหมด 8 คน เมื่อ 9 ปีก่อน ก่อนที่ เขาจะอพยพมาอยู่เมืองไทย […]

ความเข้าใจและเข้าถึงสิทธิต่างๆถือเป็นเรื่องที่สำคัญกับคนชาติพันธุ์ ด้วยปัญหาทางด้านภาษาและการสื่อสารบวกกับชาวบ้านไม่มีความเข้าใจในประเด็นเรื่องสัญชาติ ทั้ง กฏหมาย และพ.ร.บ.ที่เกี่ยวข้อง รวมถึงขั้นตอนและวิธีการในการดำเนินการต่างๆ เพื่อให้ได้ซึ่งสถานะใดสถานะหนึ่ง อย่างถูกต้องตามกฏหมาย  ทำให้เวลาชาวบ้านเข้าไปที่ว่าการอำเภอ ณ เขตที่ตนเองพำนับอยู่ เพื่อขอยื่นขอสถานะต่างๆ ล้วนทำให้ชาวบ้านเสียเวลาและค่าใช้จ่ายในการเดินทางครั้งแล้วครั้งเล่ามิใช่น้อย สุดท้ายชาวบ้านที่มีสิทธิ์อยู่แล้ว กลับไม่ได้รับการดำเนินการใดๆ เพราะความไม่เข้าใจและการสื่อสารที่ไม่รู้เรื่องระหว่างเจ้าหน้าที่กับชาวบ้านเอง ทำให้ความไร้รัฐ และไร้สัญชาติ ยังคงพบเจอในสังคมของพี่น้องชนเผ่า อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จนถึงทุกวันนี้กิจกรรมแสดงละคร เพื่อสะท้อนเรื่องราวปัญหาของผู้ไร้รัฐ ไร้สัญชาติ เกิดขึ้นโดยกลุ่มเด็กเยาวชน ชาติพันธุ์อ่าข่า ที่รวมตัวกันทำกิจกรรม หลังเลิกเรียน  โดยมีการเข้าไปทำกิจกรรมในหมู่บ้านชนเผ่า ซึ่งรูปแบบละครจะมีทั้งภาษาไทย และภาษาชนเผ่า  จากกลุ่มเด็กที่อาศัยอยู่ต่างหมู่บ้าน ต่างชุมชน  แต่ด้วยสภาพสังคมที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้น เต็มไปด้วยปัญหาต่างๆมากมาย ปัญหาหนึ่งในนั้นคือ การไร้รัฐ ไร้สัญชาติของพี่น้องชาติพันธุ์ ทำให้ไร้สิทธิและส่งผลต่อความจำเป็นขั้นพื้นฐานในฐานะมนุษยชาติคนหนึ่ง แต่พวกเขากลับไม่ได้รับ ไม่ได้เป็น เหมือนที่คนในสังคมส่วนใหญ่เป็น เพราะแค่คำว่า “ไร้สัญชาติ”หรือเรียกง่ายๆตามภาษาชาวบ้านคือ “ไม่มีบัตร”  เพราะนี่เองทำให้กลุ่มเด็กเยาวชนชนเผ่าหันมาอบรมงานละคร โดยการสนับสนุนของสำนักกฏหมายเพื่อการพิทักษ์สิทธิ มูลนิธิกระจกเงา จากนั้นก็นำไปสู่การเขียนบทละคร และซ้อม  ในขั้นตอนทั้งหมด กลุ่มเด็กจะเป็นคนคิดและทำเอง  โดยกลุ่มเด็กเหล่านี้จะเลือกหมู่บ้านชนเผ่าที่คิดว่ายังมีปัญหาเรื่องไร้สัญชาติอยู่ก็เข้าไปทำกิจกรรมในหมู่บ้านนั้นๆ  การแสดงละครสลับกับการทำกิจกรรมกับเด็กๆในพื้นที่ มีเสียงหัวเราะเมื่อยามเด็กๆปล่อยมุขออกไป  ละครที่สนุกและแฝงไปด้วยสาระเกี่ยวกับ […]

ในชีวิตของคนหนึ่งคนสามารถอดทนและแบกรับความทุกข์ความผิดหวังได้มากแค่ไหน คนทุกคนเกิดมาพร้อมความฝันและพยายามทำให้ฝันเป็นจริง แต่จะมีซักกี่คนที่ไม่กล้าแม้แต่จะฝันไม่กล้าคาดหวังอะไรทั้งสิ้น เพราะฝันได้แค่ฝันไม่มีวันทำตามฝันได้ หวังแล้วก็ผิดหวังไม่เคยพบเจอกับคำว่าสมหวังเหมือนใครเขา เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ใครๆก้อรู้ดี แต่ทำไมยากจังที่จะหาใครมาเข้าใจว่า ไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นคนไร้สัญชาติ แค่ถูกตัดสิทธิที่เธอควรได้รับมันก็แย่มากพอแล้ว ยังจะถูกสังคมซ้ำเติมอีก ถูกจัดว่าเป็นคนไร้ค่า เป็นขยะสังคม เป็นตัวบั่นทอนความเจริญ ถ้าคิดสักนิดสังคมต่างหากที่ยัดเยียดความน่ารังเกียจให้เขา คุณเอาอะไรมาตัดสินตัวเขาว่าเขาเป็นคนต่างด้าวถ้าคุณไม่พิสูจน์ คุณรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่มีความสามารถในเมื่อคุณยังไม่เคยเปิดโอกาสให้เขาได้พิสูจน์ตัวตน                    “เฝยเม่ง แซ่เติ๋น” เด็กสาวชาวเมี่ยน เธอเกิดที่หมู่บ้านน้ำกิ ต.ผาทอง อ.ท่าวังผา จ.น่าน มีพี่น้องอีกเก้าคน เธอเกิดวันนที่ 12 มิถุนายน 2533 เธอเคยถามใครคนหนึ่งว่าที่แห่งนี้ยังอยู่ในแผนที่ประเทศไทยหรือเปล่าถ้าใช่แล้วทำไมมีแต่คนเรียกเขาว่า “เด็กดอย” “เด็กลาว” หรือไม่ก็ “ต่างด้าว” เธอเองก็มีความหวังความฝันเหมือนคนอื่นๆ แต่เธอไม่สามารถทำตามความฝันได้ เพราะเธอขาดใบเบิกทาง คือ “บัตรประชาชน” สิ่งที่เธอ อยากได้อยากมีมากที่สุดตั้งแต่วันแรกที่รู้ตัวว่าเป็นคนไม่มีสัญชาติจนถึงวันนี้คือ “ความยุติธรรม” เธอสงสัยมาตลอดว่าทำไมเธอและครอบครัวถึงไม่ได้สัญชาติไทย ทั้งๆที่เกิดบนผืนแผ่นดินไทย ปู่-ย่า-ตา-ยาย-ญาติพี่น้องของพ่อแม่ต่างก้อเป็นคนไทย พวกเขาพยายามติดต่อสอบถามกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องสัญชาติจากหลายคนที่คิดว่าสามารถช่วยได้ พยายามดิ้นรนมาทุกวิถีทาง […]

จากเดิมที่คนกลุ่มหนึ่ง อาศัยอยู่บนที่ราบสูง (กลุ่มชาติพันธุ์ เช่น อาข่า ลาหู่  กะเหรี่ยง ฯลฯ) ห่างไกลความเจริญ จนถูกกล่าวหาว่าเป็นคนป่า คนดอย ป่าคือชีวิตของพวกเขา พวกเขาไม่เคยโกรธที่ถูกว่าแบบนั้นพวกเขากลับภูมิใจที่ได้อยู่กับป่าด้วยซ้ำ หากแต่พวกเขาถูกกล่าวหาว่า เป็นผู้ทำลายป่าไม้ ทั้งนี้เพราะอ้างว่าพวกเขามีอาชีพทำไร่ ทำการเกษตร ต้องตัดไม้บนเขาเพื่อทำการเกษตร แต่นั้นเป็นเพียงแค่ข้อกล่าวหาจากชุมชนภายนอกและเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นคือ การเล็งเห็นความสำคัญของการศึกษา ที่พวกเขาจะสามารถมอบให้ลูกหลานต่อไปได้ อย่างน้อยหากต้องอยู่บนนี้ตลอดไป ลูกหลานของพวกเขาอาจไม่ได้รับการศึกษาเท่าเทียมเหมือนคนไทยทั่วไป และแน่นอนว่าหากไม่ใช่เหตุผลเหล่านนั้นพวกเขา คงไม่ยอมที่จะทิ้งบ้านป่าของพวกเขาลงมาสู้พื้นที่ราบ ที่มีแต่คนดูถูกพวกเขาอย่างแน่นอน ผักหละ คือหมู่บ้านหนึ่งที่มีวิถีชีวิตที่คล้ายคลึงกับกลุ่มชาติพันธุ์ทั่วๆไป ที่ต้องลงมาเพื่อหยุดข้อครหาของรัฐาลว่าเป็นคนทำลายป่า ซึ่งมีประชากร 152 คน 22 ครัวเรือน เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ชาวบ้านได้อพยพมาจากหลายๆที่ ซึ่งประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเผ่าอาข่าหรือเรียกว่าชาติพันธุ์อาข่า ซึ่งเป็นหนึ่งในความหลากหลายทางชาติพันธุ์ที่มีอยู่ในประเทศไทย และส่วนใหญ่จะอยู่ทางตอนเหนือของไทย พวกเขาซึ่งกำลังประสบปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัย ที่ดินทำกินที่พวกเขาอาศัยมาเป็นระยะเวลา 5 ปี ซึ่งเป็นที่ดิน ส.ป.ก นั้นคือสิ่งที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่าที่ที่พวกเขาสร้างบ้านเรือนนั้นเป็นที่ดิน ส.ป.ก ซึ่งพวกเขาจะต้องใช้ประโยชน์ที่ดินดังกล่าวในการทำการเกษตรเท่านั้น ซึ่งนับว่าเป็นปัญหาที่ใหญ่มากสำหรับพวกเขา           […]

” เด็กสามารถสอบเข้าแพทย์ได้ ผมคิดว่าน่าจะให้เด็กคนนั้นเป็น พลเมืองไทย ดีกว่า ถ้าจะให้ไล่กลับเวียดนาม ผมว่าผมเก็บไว้ดีกว่า อย่าเป็นศรีธนญชัยมาก อย่าไปรังเกียจ จุดอ่อนของเราคือระบบราชการตีความ” …เป็นคำกล่าวของ พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร นายกรัฐมนตรี ต่อกรณี น้องกุ้ง-ยุทธนา ผ่ามวัน นักเรียนไทยเชื้อสายเวียดนาม หลังจากคณะกรรม การสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ รับเรื่องร้องเรียนของยุทธนา ที่สอบติดคณะแพทย ศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แต่มีปัญหาเรื่องการเข้าเรียน เพราะ “ขาดคุณสมบัติ” “ไม่มีสัญชาติไทย” ไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน… รายของ “ยุทธนา” อาจจะจบ…แต่รายอื่น ๆ ยัง !! “สิทธิ-เสรีภาพ” ทั่วทุกมุมโลกต่างอ้างถึงกันอึงมี่ แต่ขณะเดียวกัน… ยังมีผู้คนจำนวนมากที่ถูกละเมิดสิทธิหรือ “ไม่ได้รับสิทธิ” โดยเฉพาะสิทธิในความเป็นประชาชนพลเมืองของประเทศที่ตนพำนักอาศัย เด็กจำนวนไม่น้อยที่เกิดในประเทศไทย “ไร้สัญชาติ” ไม่มีการแจ้งเกิด ถูกปฏิเสธที่จะให้สิทธิต่าง ๆ จากเจ้าหน้าที่รัฐ จึงทำให้ไม่มีสถานะบุคคลตามกฎหมายอย่างถูกต้อง จึงตกเป็น “คนไร้รัฐ” ภาวะไร้สัญชาติทำให้เด็กและ เยาวชนจำนวนไม่น้อยไม่ได้รับการศึกษาจน จบหลักสูตร ไม่ได้รับวุฒิการศึกษา และเป็น […]